قضا ز خانه چو رختم بر آستانه از قدسی مشهدی غزل 151

1 قضا ز خانه چو رختم بر آستانه نهاد بر آستان تو چشمم بنای خانه نهاد

2 حدیث عشق تو افسانه گشته در همه جا از آن دلم همه جا گوش بر فسانه نهاد

3 میانه گل و بلبل که مو نمی‌گنجد چگونه شد که صبا پای در میانه نهاد

4 کمند جذبه صیاد خویش را نازم که دام زلف نه بر اعتماد دانه نهاد

5 نگشت جمع دمی زلفش از پریشانی نسیم خاست ز جا گر ز دست، شانه نهاد