غره از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 896

1 غره مشو گر ز چرخ کار تو گردد بلند زانک بلندت کند تا بتواند فکند

2 قطره آب منی کز حیوان می‌زهد لایق قربان نشد تا نشد آن گوسفند

3 توده ذرات ریگ تا نشود کوه سخت کس نزند بر سرش بیهده زخم کلند

4 تا نشود گردنی گردن کس غل ندید تا نشود پا روان کس نشود پای بند

5 پس سبقت رحمتی در غضبی شد پدید زهر بدان کس دهند کوست معود به قند

6 برگ که رست از زمین تا که درختی نشد آتش نفروزد او شعله نگردد بلند

7 باش چو رز میوه دار زور و بلندی مجو از پی خرما بدانک خار ورا کس نکند

8 از پی میوه ضعیف رسته درختان زفت نقش درختان شگرف صورت میوه نژند

9 دل مثل اولیاست استن جسم جهان جسم به دل قایمست بی‌خلل و بی‌گزند

10 قوت جسم پدید هست دل ناپدید تا به کی انکار غیب غیب نگر چند چند