گرمرا زلفت اوفتد در دست از سیف فرغانی غزل 67

1 مرا بلطف خود الهام کرد داور نفس که دست بر در دل دار و پای بر سر نفس

2 چو سالها بجو و کاه ناز فربه شد چرا همی ننهی بار زهد بر خر نفس

1 حسن تو بر ماه لشکر می‌کشد عشق تو بر عقل خنجر می‌کشد

2 جان من بی‌تو ز تن در زحمت است رنج یوسف از برادر می‌کشد

1 ای ز عکس روی تو چون مه منور آینه آن چنان رو را نشاید جز مه و خور آینه

2 ای ز تاب حسن تو آیینه صورت آفتاب وز فروغ روی تو خورشید پیکر آینه

1 دلش شکسته نگردد ازین سخن دانم که گرچه سخت بود نشکند ز شکر سنگ

2 بسوی حضرت او زین نمط سخن نبرم کز ابلهیست زدن بر محک زرگر سنگ

1 دلبر من که همه مهر جمالش دارند هست چون آیت رحمت که بفالش دارند

2 این هما سایه که مرغان سپید ارواح حوصله پر زسیه دانه خالش دارند

1 هم مرگ بر جهان شما نیز بگذرد هم رونق زمان شما نیز بگذرد

2 وین بوم محنت از پی آن تا کند خراب بر دولت آشیان شما نیز بگذرد