گر از رخ مه زلف چو چوگان ببرد از جلال عضد رباعی 14

1 پیش دلسوزان درآر آن شمع بزم‌افروز را تا بیاموزد ز جان دردمندان، سوز را

2 تا جهان از پرتو شمع جمالش روشن است هیچ رونق نیست خورشید جهان‌افروز را

1 وقت صبوحی آن شوخ سرکش از در درآمد با تیر و ترکش

2 مُشکش مطرّا، شهدش مصفّا خالش معنبر، ماهش منقّش

1 هر آن کس که دیده ست آن خاک پا نیاید به چشمش دگر توتیا

2 رخت را به خورشید کردم مثل بدیدم کنون از کجا تا کجا