گر در عمری شبی به ما پردازد از کسایی مروزی رباعی 2

1 گر در عمری شبی به ما پردازد وین جان به لب رسیده را بنوازد

2 لب بر لب او نهشته ، ناگه خورشید با تیغ کشیده بر سر ما تازد