1 گر بنگری در آینه روزی صفای خویش ای بس که بی‌خبر بدوی در قفای خویش

2 ما را زبان ز وصف و ثنای تو کند شد دم در کشیم، تا تو بگویی ثنای خویش

3 منگر در آب و آینه زنهار! بعد ازین تا نازنین دلت نشود مبتلای خویش

4 معذور دار، اگر قمرت گفته‌ام، که من مستم، حدیث مست نباشد بجای خویش

5 ما را تویی ز هر دو جهان خویش و آشنا بیگانگی چنین مکن، ای آشنای خویش

6 یک روز پیرهن ز فراقت قبا کنم وانگه به قاصدان تو بخشم قبای خویش

7 چون گشت اوحدی ز دل و جان گدای تو ای محتشم، نگاه کن اندر گدای خویش