گر از مشهد اگر ز بلخ آمده‌ایم از نظیری رباعی 112

1 بانگ نی می برد ز هوش مرا می دهد می ز راه گوش مرا

2 ناله نای تا حریم وصال می برد بر کنار و دوش مرا

1 نگاه گم شده در راه کوی یار مرا گسسته عقد گهر گریه در کنار مرا

2 خود از محبت جانان به خود حسد دارم ز رشگ غیر کنون برگذشته کار مرا

1 شرم می‌آید ز قاصد طفل محبوب مرا بر سر راهش بیندازید مکتوب مرا

2 دست پرورد توام ای عشق، پاس من بدار هرکه بیند از تو می‌داند بد و خوب مرا