توشه عام و بنده بنده خاص از فیض کاشانی غزل 494

1 توشه عام و بنده بنده خاص خدمتت را غلام با اخلاص

2 گر نوازیم از خواص شوم ور کشی در غمم ز خاص الخاص

3 هر که در چون تو شاهدی دل بست تا سر و جان بتاخت نیست خلاص

4 دو جهان شد مسخر حکمت تا که بر وحدت تو باشد ناص

5 می‌کشد هر کجا که میخواهد عاشقان را گرفته عشق نواص

6 هر دلی کو بدام عشق افتاد نیست او را نه زان مفرنه مناص

7 شاهدان خلق را شهید کنند نه بر ایشان دیت بود نه قصاص

8 زانکه عشاق کشته عشقند عشق را جایز است قتل خواص

9 سخن فیض چون شکر گردد زان لب لعل گردهیش مصاص