1 سیر، یک روز طعنه زد به پیاز که تو مسکین چقدر بد بوئی

2 گفت، از عیب خویش بی‌خبری زان ره از خلق، عیب میجوئی

3 گفتن از زشتروئی دگران نشود باعث نکوروئی

4 تو گمان میکنی که شاخ گلی بصف سرو و لاله میروئی

5 یا که همبوی مشک تاتاری یا ز ازهار باغ مینوئی

6 خویشتن، بی سبب بزرگ مکن تو هم از ساکنان این کوئی

7 ره ما، گر کج است و ناهموار تو خود، این ره چگونه میپوئی

8 در خود، آن به که نیکتر نگری اول، آن به که عیب خود گوئی

9 ما زبونیم و شوخ جامه و پست تو چرا شوخ تن نمیشوئی