1 باغبانی، قطره‌ای بر برگ گل دید و گفت این چهره جای اشک نیست

2 گفت، من خندیده‌ام تا زاده‌ام دوش، بر خندیدنم بلبل گریست

3 من، همی خندم برسم روزگار کاین چه ناهمواری و ناراستیست

4 خندهٔ ما را، حکایت روشن است گریهٔ بلبل، ندانستم ز چیست

5 لحظه‌ای خوش بوده‌ایم و رفته‌ایم آنکه عمر جاودانی داشت، کیست

6 من اگر یک روزه، تو صد ساله‌ای رفتنی هستیم، گر یک یا دویست

7 درس عبرت خواند از اوراق من هر که سوی من، بفکرت بنگریست

8 خرمم، با آنکه خارم همسر است آشنا شد با حوادث، هر که زیست

9 نیست گل را، فرصت بیم و امید زانکه هست امروز و دیگر روز نیست