1 ز بسکه منتظران چشم در ره یارند چو نقش پا همه‌گر خفته‌اند بیدارند

2 ز آفتاب قیامت مگوکه اهل وفا به یاد آن مژه در سایه‌های دیوارند

3 درین بساط‌ که داند چه جلوه پرده درد هنوز آینه‌داران به رفع زنگارند

4 مرو به عرصهٔ دعوی که گردن‌افرازان همه علمکش انگشتهای زنهارند

5 ز پیچ و تاب تعلق ‌که رسته است اینجا اگر سرندکه یکسر به زبر دستارند

6 هوس ز زحمت کس دست برنمی‌دارد جهانیان همه یک آرزوی بیمارند

7 درین محیط به آیین موجهای‌ گهر طبایعی که بهم ساختند هموارند

8 نبرد بخت سیه شهرت از سخن‌سنجان که زیر سرمه چو خط نالهٔ شب تارند

9 به خاک قافله‌ها سینه‌مال می‌گذرند چو سایه هیچ متاعان عجب‌ گرانبارند

10 ز شغل مزرع بی‌حاصلی مگوی و مپرس خیال می‌دروند و فسانه می‌کارند

11 خموش باش ‌که مرغان آشیانهٔ لاف به هر طرف نگری پرگشای منقارند

12 ز خودسران تعین عیان نشد بیدل جز اینکه چون تل برف آبگینه‌کهسارند