ز روی پردگی ما چو پرده از سحاب اصفهانی غزل 147

1 ز روی پردگی ما چو پرده بر گیرند به روی پرده نکویان پرده در گیرند

2 چنانم از ستمت کز پی تسلی خویش بلا کشان تو از حال من خبر گیرند

3 به آب عفو بشو جرم عالمی ورنه شراره ی که تر و خشک جمله در گیرند

4 گر این بود ره عشق تو سالکان طریق سراغ منزل از این راه پر خطر گیرند

5 گرفتم اینکه توان بست دل بغیر تویی کدام دل که توانند از تو بر گیرند

6 هنوز تازه بود داستان عشق (سحاب) هزار بار گر این قصه مختصر گیرند