1 ز بعد ما نه غزل نی قصیده می‌ماند ز خامه‌ها دو سه اشک چکیده می‌ماند

2 چمن به خاطر وحشت رسیده می‌ماند بساط غنچه به دامان چیده می‌ماند

3 ثبات عیش‌ که دارد که چون پر طاووس جهان به شوخی رنگ پریده می‌ماند

4 شرار ثابت و سیاره دام فرصت ‌کیست فلک به‌ کاغذ آتش رسیده می‌ماند

5 کجا بریم غبار جنون‌که صحرا هم ز گردباد به دامان چیده می‌ماند

6 ز غنچهٔ دل بلبل سراغ پیکان ‌گیر که شاخ گل به‌ کمان کشیده می‌ماند

7 بغیر عیب خودم زین چمن نماند به یاد گلی‌ که می‌دمد از خود به دیده می‌ماند

8 قدح به بزم تو یارب سر بریدهٔ ‌کیست که شیشه هم به‌گلوی بریده می‌ماند

9 غرور آینهٔ خجلت است پیران را کمان ز سرکشی خود خمیده می‌ماند

10 هجوم فیض در آغوش ناتوانیهاست شکست رنگ به صبح دمیده می‌ماند

11 در این چمن به چه وحشت شکسته‌ای دامن که می‌روی تو و رنگ پریده می‌ماند

12 به نام محض قناعت کن از نشان عدم دهان یار به حرف شنیده می‌ماند

13 ز سینه ‌گر نفسی بی‌تو می‌کشد بیدل به دود از دل آتش‌کشیده می‌ماند