1 ز ضعف تاب تردد دگر نماند مرا خوشم که ضعف ز سرگشتگی رهاند مرا

2 فغان که آرزوی وصل آن دو چشم سیاه چو میل سرمه بخاک سیه نشاند مرا

3 تنم ز آتش دل می گداخت گر شب غم سرشگ آب بر آتش نمی فشاند مرا

4 جهانی از پی نظاره بر سرم شده جمع نگه کنید که سودا کجا رساند مرا

5 درین امید که صیدم کند سگ در او هوس چون آهوی وحشی بسی دواند مرا

6 میان مردمم این آبرو بس است که دوش پریوشی سگ درگاه خویش خواند مرا

7 من گدا بکه گویم فضولی این غم دل که همچو سگ ز در او رقیب راند مرا