1 ز خورشید جمالش تا عرق سازد عیان انجم به‌گردون می‌شود در دیدهٔ حیرت نهان انجم

2 سر زلفش ز دستم رفت اشکم ریخت از مژگان که چون شب بگذرد ریزد ز چشم آسمان انجم

3 اسیر حلقهٔ بیتابی شوق‌که می‌باشد که همچون اشک می‌ریزد ز چشم آسمان انجم

4 مگر با نسبت آن گوهر دندان مقابل شد که می‌گیرد مدام از کهکشان خس در دهان انجم

5 به امیدی‌که مهر طلعتش‌کی جلوه فرماید چو بیدل منتظر هر شب به چشم خونفشان انجم