1 ز بسکه‌کرد قصور نگاه مژگانی به خود شناسی ما ختم شد خدا دانی

2 شرر گل است خزان و بهار امکانی ندارد آنهمه فرصت که رنگ گردانی

3 ز خود بر آمدگان شوکتی دگر دارند غبار هم به هوا نیست بی‌سلیمانی

4 به عجز کوش‌ گر از شرم جوهری داری مباد دعوی کاری کنی که نتوانی

5 لباس بر تن آزادگان نمی‌زیبد بس است جوهر شمشیر موج، عریانی

6 گشاده رویی ارباب دستگاه مخواه فلک به چین مه نو نهفته پیشانی

7 فراغ دارد از اسلام و کفر غرهٔ جاه یکی‌ست سبحه و زنار در سلیمانی

8 سواد مطلع ما نیست آنقدر روشن که انتظار نویسی به چشم قربانی

9 کجاست گرد امیدی که دامنم گیرد چو صبح می‌دمد از پیکرم خود افشانی

10 ز ابر گریهٔ دیده گر ایمنی می‌داشت نمی‌کشید ز مژگان کلاه بارانی

11 چو خون بسملم ‌از دستگاه شوق مپرس بهار کرد طواف من از پریشانی

12 درین هوسکده تا ممکنست بیدل باش مکار آینه تا حیرتی نرویانی