ز پرده های خموشی شنو فغان از اسیر شهرستانی غزل 25

1 چه گویم با کسی راز دل دیوانه خود را که خوابم می برد گر سرکنم افسانه خود را

2 سرانجام خیال توتیای غیرتی دارم به چشم خود کشم خاکستر پروانه خود را

1 کسی طی می تواند کرد راه ای بیابان را که پای شوق او از سبزه نشناسد مغیلان را

2 به جایی می رسد پاکیزه گوهر گرچه در اول صدف زندان نماید قطره باران نیسان را

1 عکس مهتاب کشیده است پریخانه در آب شده از موج عیان محشر دیوانه در آب

2 گر خیال تو چراغ دل گوهر گردد خیزد از موج شرار پر پروانه در آب