ز اشک و آه اندر بوتهٔ تصعید از حکیم سبزواری غزل 137

1 ز اشک و آه اندر بوتهٔ تصعید و تقطیرم اگر باورنداری بین ز اشک سرخ اکسیرم

2 مشو سرپیچ چون زلف شب آسایت حذر فرما ز افغان سحرگاه وزدود آه شبگیرم

3 بشارت ای گروه کودکان دیوانهٔ آمد حذر ای معشر فرزانگان بگسیخت زنجیرم

4 هوای عشقبازی با جوانانم دگر نبود برآنم تا بیابم پیری و در پای او میرم

5 نه پیر سالخورد از گردش این کهنه زال چرخ جوان رائی که گیرم دامنش طفلی ز سر گیرم

6 غرض کز عشق خوبان نبودم اسرار دل خالی گهی عشق جوانان دارم و گه عاشق پیرم