ز گریه مَردُمِ چشمم نشسته از حافظ شیرازی غزل 54

1 ز گریه مَردُمِ چشمم نشسته در خون است ببین که در طلبت حالِ مَردُمان چون است

2 به یادِ لعلِ تو و چشمِ مستِ میگونت ز جامِ غم، می لعلی که می‌خورم خون است

3 ز مشرقِ سرِ کو آفتابِ طلعتِ تو اگر طلوع کند، طالعم همایون است

4 حکایتِ لبِ شیرین، کلام فرهاد است شِکَنجِ طُرِّهٔ لیلی،ِ مقام مجنون است

5 دلم بجو که قدت همچو سرو دلجوی است سخن بگو که کلامت لطیف و موزون است

6 ز دورِ باده به جان، راحتی رسان ساقی که رنجِ خاطرم از جورِ دورِ گردون است

7 از آن دمی که ز چشمم برفت رودِ عزیز کنارِ دامنِ من همچو رودِ جیحون است

8 چگونه شاد شود اندرونِ غمگینم؟ به اختیار، که از اختیار بیرون است

9 ز بیخودی طلبِ یار می‌کند حافظ چو مفلسی که طلبکارِ گنجِ قارون است