ز گریه مردم چشمم نشسته در از حیدر شیرازی غزل 47

1 ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است ببین که در طلبت حال مردمان چون است

2 به یاد لعل تو، بی چشم مست میگونت ز جام غم می لعلی که می خورم خون است

3 ز مشرق سر کوی، آفتاب طلعت تو اگر طلوع کند طالعم همایون است

4 حکایت لب شیرین کلام فرهادست شکنج طره ی لیلی مقام مجنون است

5 دلم بجو که قدت همچو سرو دلجوی است سخن بگو که کلامت لطیف و موزون است

6 ز دور باده به جان راحتی رسان ساقی!‏ که رنج خاطرم از جور دور گردون است

7 از آن نفس که ز چنگم برفت رود عزیز کنار دیده ی من همچو رود جیحون است

8 چگونه شاد شود اندرون غمگینم به اختیار که از اختیار بیرون است

9 ز بیخودی طلب یار می کند حیدر چو مفلسی که طلبکار گنج قارون است