1 ز روی لطف اگر ای مه شبی آئی بمهمانم سر و جان گرامی را بخاک پایت افشانم

2 غباری کز سر کویت نسیم صبحدم آرد بخاک پای تو کان را درون دیده بنشانم

3 بگاه جلوه حسنت توانم باختن جانرا ولیکن دیده از رویت گرفتن باز نتوانم

4 چو من از عشق تو داغی چو لاله بر جگر دارم نباشد رغبتی هرگز بگلشنهای رضوانم

5 ترا خون ریختن زیبد که زخمت مرهم جانست مرا جان باختن شاید که من مشتاق جانانم

6 حدیث جنت و دوزخ کنند ارباب دین و دل چو من حیران جانانم نه این دانم نه آن دانم

7 چو عید اکبر از وصلت حسین بینوا یابد زهی دولت اگر سازی به تیغ عشق قربانم