1 ز روی ذات بر افکن نقاب اسما را نهان به اسم مکن چهرۀ مسمّا را

2 نقاب بر فکن از روی و عزم صحرا کن ز کنج خلوت وحدت دمی تماشا را

3 اگر چه پرتو انوار ذات محو کند چو این نقاب بر افتد جمیع اشیا را

4 اگر چه ما و منی نیز جز توئی تو نیست زماو من بِسِتان یک زمان من و ما را

5 اگر چه سایۀ عنقا مغربست جهان و لیک سایه حجاب آمده است عنقا را

6 نقوش کثرت امواج ظاهر دریا حجاب وحدت باطن بس است دریا را

7 فروغ چهرۀ عذرای خود نهان دارد ز چشم وامق بیدل عذار عذرا را

8 نمی سزد که نهان گردی از اولو الابصار که نور دیده تویی چشمهای بینا را

9 ز مغربی چو تویی ناظر رخ زیبات نهان از و مکن ای دوست روی زیبا را