ز از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 929

1 ز عشق آن رخ خوب تو ای اصول مراد هر آن که توبه کند توبه‌اش قبول مباد

2 هزار شکر و هزاران سپاس یزدان را که عشق تو به جهان پر و بال بازگشاد

3 در آرزوی صباح جمال تو عمری جهان پیر همی‌خواند هر سحر اوراد

4 برادری بنمودی شهنشهی کردی چه داد ماند که آن حسن و خوبی تو نداد

5 شنیده‌ایم که یوسف نخفت شب ده سال برادران را از حق بخواست آن شه زاد

6 که ای خدای اگر عفوشان کنی کردی وگر نه درفکنم صد فغان در این بنیاد

7 مگیر یا رب از ایشان که بس پشیمانند از آن گناه کز ایشان به ناگهان افتاد

8 دو پای یوسف آماس کرد از شبخیز به درد آمد چشمش ز گریه و فریاد

9 غریو در ملکوت و فرشتگان افتاد که بهر لطف بجوشید و بندها بگشاد

10 رسید چارده خلعت که هر چهارده تان پیمبرید و رسولید و سرور عباد

11 چنین بود شب و روز اجتهاد پیران را که خلق را برهانند از عذاب و فساد

12 کنند کار کسی را تمام و برگذرند که جز خدای نداند زهی کریم و جواد

13 چو خضر سوی بحار ایلیاس در خشکی برای گم شدگان می‌کنند استمداد

14 دهند گنج روان و برند رنج روان دهند خلعت اطلس برون کنند لباد

15 بس است باقی این را بگویمت فردا شب ار چه ماه بود نیست بی‌ظلام و سواد