ز سیر قدر بهار و خزان شود از اسیر شهرستانی غزل 4

1 به پیری بازگشتی هست لازم هر جوانی را حساب خار خشکی نیست تیر بی کمانی را

2 گرفتم قاصدی هر جا که دیدم بیزبانی را بغل بی نامه ای نگذاشتم آب روانی را

1 نکرده شکوه بیجا زیارت لب ما اثر ز خود رود از انتعاش یارب ما

2 نه از نزاع وبالی نه از جدل خللی فروغ آینه صاف ماست کوکب ما

1 چمن جلوه کن غبار مرا سبز کن باغ انتظار مرا

2 دل و یادش خدا نگهدارد در طلسم خزان بهار مرا