ز درویشان بی‌قدر از واعظ قزوینی دیوان اشعار 6

1 گداخت آتش عشق تو مغز جان مرا گشود درد تو طومار استخوان مرا

2 نه آنچنان ز غمت روزگار من تلخ است که آورد بزبان غیر، داستان مرا

1 نیست غیر از وصل آبی آتش جوش مرا مرهمی جز دوست نبود زخم آغوش مرا

2 بر سرم سودای جانان، بسکه پا افشرده است باده پرزور نتواند برد هوش مرا

1 در دیده تاب نیست دگر طفل اشک را یاد تو کرده شوخ مگر طفل اشک را

2 غافل نمیشود نفسی از مکیدنش پستان مادر است جگر طفل اشک را