از پسته تنگ خود آن یار شکر از سیف فرغانی غزل 503

1 از پسته تنگ خود آن یار شکر بوسه دوشم بلب شیرین جان داد بهر بوسه

2 از بهر غذای جان ای زنده بآب و نان بستد لب خشک من زآن شکرتر بوسه

3 ای کرده رخت پیدا بر روی قمر لاله وی کرده لبت پنهان در تنگ شکر بوسه

4 مه نور همی خواهد از روی تو در پرده جان را ز همی گوید با لعل تو در بوسه

5 نزد تو خریداران گر معدن سیم آرند ای گنج گهر زآن لب مفروش بزر بوسه

6 ای قبله جان هر شب بر خاک درت عاشق چون کعبه روان داده بر روی حجر بوسه

7 چون جوف صدف او را پر در دهنی باید وآنگه طلب کردن زآن درج گهر بوسه

8 خواهی که شکر بارد از چشم چو بادامت رو آینه بین وز خود بستان بنظر بوسه

9 چون خاک سر کویت آهنگ هوا کرده بر ذره بمهر دل داده مه و خور بوسه

10 هرجا که تو برخیزی از پای تو بستاند زنجیر سر زلفت چون حلقه ز در بوسه

11 لطفت که چو اندیشه حد نیست کنارش را از روی تو انعامی دیدیم مگر بوسه

12 سیف ار ز تو می خواهد بوسه تو برو می خند کز لعل تو خوش باشد گر خنده و گر بوسه

13 گر پای رقیبانت بوسند محبانت ترسا ز پی عیسی زد بر سم خر بوسه