ازین شکسته دلم گر نحیف و رنجورم از کلیم غزل 451

1 ازین شکسته دلم گر نحیف و رنجورم که در غمش بگریبان نمی رسد زورم

2 هزار بار ازین همرهان گسستم و باز فلک نهشت جدا همچو تار طنبورم

3 سرم بغیر گریبان فرو نمی آید بدستگاه قناعت ز بسکه مغرورم

4 چنینکه صورت خامم کدورت انگیزست ببزم دهر تو گوئی چراغ بینورم

5 ز خلق راحت تنهائیم رهانیده بکنج خلوت خود در بهشت بیحورم

6 بباغ دهر خس آشیانه را مانم که در میان طراوت ز خرمی دورم

7 ز ضعف بار مداوا نمی توانم برد طبیب را چه گنه گر همیشه رنجورم

8 نیافتم هنری بهتر از سبکباری اگر ندارم چیزی ببار معذورم

9 در انتظار خرابی بسر رود عمر کلیم همچو حباب آنزمان که معمورم