از شرم گناه شاید از خون از فیض کاشانی رباعی 40

1 بررهگذر نفحهٔ یار است دل ما خرّم تر از ایام بهار است دل ما

2 از غیب رسد قافلهٔ تازه بتازه آن قافله را راهگذار است دل ما

1 تجلی چون کند دلبر کنم شکران تجلی را تسلی چون دهد ازخود نخواهم آن تسلی را

2 بسوزد در تجلی و نسازد با تسلی دل ببخشدگر تسلی جان دهم آن جان تجلی را

1 صحرا وباغ و خانه ندانم کجا خوش است هرجا خیال روی تو باشد مرا خوش است

2 در دوزخ ار خیال توام همنشین بود یاد بهشت می نکنم بس که جا خوشست