از فضل خدا، خدیو از واعظ قزوینی دیوان اشعار 36

1 از فضل خدا، خدیو ایران شاهی که جهان ازوست معمور

2 بلقیس زمانه را «سلیمان » باشند زهم، همیشه مسرور

3 بر خوان عطای او نوالش در کاسه گرفت دست فغفور

4 رفتند ز بیمش اهل آزار بر خویش فرو چو نیش زنبور

5 از یاری حق نمود تعمیر این گنبذ را بسعی موفور

6 گنبذ نه، که عالم روان راست هم چرخ و، هم آفتاب پرنور

7 از حرمت اوست زائران را طاعت مقبول و، جرم مغفور

8 این شکل صنوبری، جهان را در سینه بود دلی پر از نور

9 صاحب نظری که، دیده دل افگند براین مقام پرنور

10 برداشت چو «دیده »، گفت تاریخ: «کعبه گردیده بیت معمور»