از حسن خورشید ازل عالم چنین از فیض کاشانی غزل 875

1 از حسن خورشید ازل عالم چنین زیباستی وز نور شمع لم یزل این دیدها بیناستی

2 مرغ دل ما بلبلی در گلشن این خاکبان از مستی ما غلغلی در گنبد مینا ستی

3 از سوزش ما شورشی افتاد در جان ملک فریاد لاعلم لنا در عالم بالاستی

4 از بادهٔ روز الست گشتند جانها جمله مست لیک از خمار آن شراب در سینها غمهاستی

5 از جام عشق کبریا سیراب کی گردیم ما زین باده جان عاشقان دایم در استسقاستی

6 ساقی بجامی تازه کن مغز دماغ پختگان کاین زهد خام خشک مغز در آتش سوداستی

7 از گلشن قدس لقا بوی گلی آمد بما زان بودی از سر تا بپا هر ذره مان بویاستی

8 طاغوت را کافر شدیم لاهوت را مؤمن شدیم چنگال استمساک ما در عروهٔ و ثقاستی

9 عهدی که با او بسته‌ایم روز ازل نشکسته‌ایم آن عهد و آن پیمان ما برجاستی برجاستی

10 گشتیم محو آن جمال دستک زنان در وجد و حال از لیت قومی یعلمون در جان ما غوغا ستی

11 مقراض لا تذکیر فیض بیخ دو عالم را ببر چون حاصل این هر دو کون در مخزن الاستی