از از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 3167

1 از مه من مست دو صد مشتری غمزه او سحر دو صد سامری

2 هر نفسی شعله زند دین از او سوز نهد در جگر کافری

3 آتش دل بر شده تا آسمان وز تف او گشته افق احمری

4 دوش جمال تو همی‌شد شتاب در کف او مشعله آذری

5 گفتم هین قصد کی داری بگو شیر خدا حمله کجا می‌بری

6 ای تو سلیمان به سپاه و لوا خاتم تو افسر دیو و پری

7 جان و روان سخت روان می‌روی سوی من کشته دمی ننگری

8 نعره مستان میت نشنوی هیچ کسی را به کسی نشمری

9 تیز همی‌کرد خیالش نظر محو شدم در تف آن ناظری

10 نیست شدم نیست از آن شور نیست رفت ز من مهتری و کهتری

11 مفخر تبریز شهم شمس دین شرح دهد حال من ار منکری