از میدان از خواجه عبدالله انصاری صد میدان 1

الهی هر که تو را شناخت و علم مهر تو افراخت هر چه غیر از تو بود بینداخت. ,

2 آن کس که تو را شناخت جان را چه کند فرزند و عیال و خانمان را چه کند

الهی در سر گریسنی دارم دراز، ندانم از حسرت گریم یا از ناز، گریستن از حسرت بهر یتیم و گریستن شمع بهر ناز، از ناز گریستن چون بود این قصه ایست دراز. ,

الهی موجود نفسهای جوانمردانی، حاضر ذاکرانی، از نزدیک نشانت میدهند و بر تر از آنی و از دورت می پندارند نزدیکتر از جانی. ,

1 یارب دل پاک و جان آگاهم ده آه شب و گریه سحرگاهم ده

2 در راه خود اول ز خودم بیخود کن بیخود چو شدم ز خود بخود راهم ده