از جسم به جان نقاب تا کی؟ از غالب دهلوی غزل 322

1 نوید التفات شوق دادم از بلا جان را کمند جذبه طوفان شمردم موج طوفان را

2 پرستارم جگر درباخت یارب در دل اندازش ز بی تابی به زخمم سرنگون کردن نمکدان را

1 از انده نایافت قلق می‌کنم امشب گر پرده هستی‌ست که شق می‌کنم امشب؟

2 هان آینه بگذار که عکسم نفریبد نظاره یکتایی حق می‌کنم امشب

1 به خود رسیدنش از ناز بس که دشوارست چو ما به دام تمنای خود گرفتارست

2 تمام زحمتم، از هستیم چه می پرسی؟ ز جسم لاغر خویشم به پیرهن خارست