1 بی روی دوست، دوش شب ما سحر نداشت سوز و گداز شمع و من و دل اثر نداشت

2 مهر بلند، چهره ز خاور نمینمود ماه از حصار چرخ، سر باختر نداشت

3 آمد طبیب بر سر بیمار خویش، لیک فرصت گذشته بود و مداوا ثمر نداشت

4 دانی که نوشداروی سهراب کی رسید آنگه که او ز کالبدی بیشتر نداشت

5 دی، بلبلی گلی ز قفس دید و جانفشاند بار دگر امید رهائی مگر نداشت

6 بال و پری نزد چو بدام اندر اوفتاد این صید تیره روز مگر بال و پر نداشت

7 پروانه جز بشوق در آتش نمیگداخت میدید شعله در سر و پروای سر نداشت

8 بشنو ز من، که ناخلف افتاد آن پسر کز جهل و عجب، گوش به پند پدر نداشت

9 خرمن نکرده توده کسی موسم درو در مزرعی که وقت عمل برزگر نداشت

10 من اشک خویش را چو گهر پرورانده‌ام دریای دیده تا که نگوئی گهر نداشت