ای دوست،قلم بر سخن دشمن از ظهیر فاریابی رباعی 62

1 چون برفَراخت خسرو سیارگان علم در خاک پست کرد سراپرده ظُلَم

2 صبح دوم گرفت جهان گو چرا گرفت؟ اندر هوای شاه نزَد جز به صدق دم

1 ای ظفر موکب تو را بر پی دو جهان پیش همتت لا شی

2 در صف بندگان تو مریخ روز رزم از شمار بسمل و فی

1 شاهی که شیر پیش حسامش چو روبه است فرمان ده جهان عضدالدین طُغَنشَه است

2 آن خسروی که خسرو اجرام آسمان در تحت حکم او چو مقیمان در گه است