ای دوست به سوی این فرومانده از غالب دهلوی رباعی 4

1 آن که بی پرده به صد داغ نمایانم سوخت دیده پوشید و گمان کرد که پنهانم سوخت

2 نه بدر جسته شرار و نه بجا مانده رماد سوختم لیک ندانم به چه عنوانم سوخت

1 ای روی تو به جلوه درآورده رنگ را نقش تو تازه کرد بساط فرنگ را

2 از ناله خیزی دل سخت تو در تبم در عطسه شرر مفگن مغز سنگ را

1 شکست رنگ تا رسوا نسازد بی قراران را جگر خونست از بیم نگاهت رازداران را

2 ز پیکان های ناوک در دل گرمم نشان نبود به ریگستان چه جویی قطره های آب باران را؟