سرو آزاد که در باغ نشانند از حیدر شیرازی غزل 4

1 سرو آزاد که در باغ نشانند او را بنده ی قامت رعنای تو خوانند او را

2 آن جهاندار جهان نام جهان از بر من به جهانی ز کف من بجهانند او را

3 ندهندش به همه ملک جهان یک سر موی به همه ملک جهان گر بستانند او را

4 یا درآرند نگارین به سلامت بر من یا سلام من مسکین برسانند او را

5 خواست تا پیش من آید نفسی از در غیب چون درآید که همه کس نگرانند او را

6 خوانم الحمد و به اخلاص به رویش بدمم گر به نزدیک من سوخته خوانند او را

7 حیدر از کوی وصال تو به جایی نرود گر به شمشیر فراق تو برانند او را