1 یافت آیینه زنگیی در راه واندرو روی خویش کرد نگاه

2 بینی پخج دید و دو لب زشت چشمی از آتش و رخی ز انگِشت

3 چون برو عیبش آینه ننهفت بر زمینش زد آن زمان و بگفت

4 کانکه این زشت را خداوندست بهر زشتیش را بیفگندست

5 گر چو من پر نگار بودی این کی در این راه خوار بودی این

6 بی‌کسی او ز زشتخویی اوست ذُلِّ او از سیاه‌رویی اوست

7 این چنین جاهلی سوی دانا اینت رعنا و اینت نابینا

8 نیست اینجا چو مر خرد را برگ مرگ به با چنین حریفان مرگ