1 گذارد کی مرا سودای عشق از جوش بنشینم که با دل در سخن باشم اگر خاموش بنشینم

2 زبان انداخت از پا شمع محفل را همان بهتر چو شاخ گل درین گلشن سراپا گوش بنشینم

1 منزل بسی دور و بپا ما را شکسته خارها واماندگان را مهلتی ای کاروان سالارها

2 آگه زرنج بادیه باشند واپس ماندگان محمل نشینان را چه غم باشد ز زخم خارها

1 مشکل که دهد دست مرا با تو وصالی تو نخل برومندی ومن خشگ نهالی

2 ما را که بجز دست تهی نیست بضاعت اندیشه وصل تو؟ تمنای محالی!