1 صد شعله ی آه از دل هر گوشه نشین خاست آه این چه بلا بود که از خانه ی زین خاست

2 آشفته و کاکل بسر دوش فگنده گویا که همین دم ز پریخانه ی چین خاست

3 دشمن چه فسون خواند که آن شمع دل افروز بنشست چو شاخ گل خندان و حزین خاست

4 هر چند کزین صف شکنان گوشه گرفتم از جای دگر سخت کمانی ز کمین خاست

5 در خاتم فیروزه ی شیرین چه حلاوت چون زهر جداییش هم از زیر نگین خاست

6 سر زد ز دلم صد بته ی صبر بیندیش زین تلخ گیاهی که ازین شوره زمین خاست

7 هر بار که شمشیر ترا دید فغانی آنگونه برآشفت که مویش ز جبین خاست