اوّلِ دفتر به نامِ ایزدِ از سعدی شیرازی غزل 1

1 اوّلِ دفتر به نامِ ایزدِ دانا صانعِ پروردگارِ حیِّ توانا

2 اکبر و اعظم خدایِ عالَم و آدم صورتِ خوب آفرید و سیرتِ زیبا

3 از درِ بخشندگیّ و بنده‌نوازی مرغْ هوا را نصیب و ماهیْ دریا

4 قسمتِ خود می‌خورند مُنعِم و درویش روزیِ خود می‌بَرند پشّه و عَنقا

5 حاجتِ موری به علمِ غیب بداند در بُنِ چاهی به زیرِ صخرهٔ صَمّا

6 جانور از نطفه می‌کُند، شکر از نِی برگِ تر از چوبِ خشک و چشمه ز خارا

7 شربتِ نوش آفرید از مگسِ نَحل نخلِ تناور کُنَد ز دانهٔ خرما

8 از همگان بی‌نیاز و بر همه مُشفِق از همه عالَم نهان و بر همه پیدا

9 پرتوِ نور سُرادِقاتِ جلالش از عظمت ماورایِ فکرتِ دانا

10 خود نه زبان در دهانِ عارفِ مدهوش حمد و ثنا می‌کُند که مویْ بر اعضا

11 هرکه نداند سپاسِ نعمتِ امروز حیف خورَد بر نصیبِ رحمتِ فردا

12 بارخدایا مُهَیمِنیّ و مدبّر وز همه عیبی مقدّسیّ و مبرّا

13 ما نتوانیم حقِّ حمدِ تو گفتن با همه کرّوبیانِ عالَمِ بالا

14 سعدی از آن‌جا که فهمِ اوست سخن گفت ور نه کمالِ تو وهم کِی رسد آن‌جا