1 اول به نام آنکه زد این بارگاه را افروخت شمع مشعله مهر و ماه را

2 برپای کرد زنگی شب را ز تخت ظلم بر جا نشاند روز مرصّع کلاه را

3 خفتان نقره کرد برون از تن جهان پوشاند بر سپهر لباس سیاه را

4 رخسار و زلف و چشم و خط و خال آفرید آنگاه داد راه تماشا نگاه را

5 صف بست دور چشم سیه چون دو پادشاه از هر طرف ز لشگر مژگان سپاه را

6 بر سنگ داده گوهر و بر نیش داده نوش خاصیّت تمام رسانده گیاه را

7 بر پیش بحر رحمت او جمله قطره‌ایم قصاب غم مدار چو کردی گناه را