ای آتش هوای تو در جان عالمی از حکیم سبزواری غزل 184

1 ای آتش هوای تو در جان عالمی در عهد تو ندیده کسی عیش خرمی

2 از حال من مپرس که دارم دلی ز هجر چون زلف بیقرار پریشان و درهمی

3 عالم بهم زنی تو بیک چشم همزدن لعل تو جان دهد چو مسیحا بیکدمی

4 گشتم جدا ز خاک دری کز هوای او دارم دل پر آتشی و چشم پرنمی

5 دوشیزگان سبزه بصحرا برون شدند آخر برون خرام و برون کن ز دل غمی

6 تا نکته ز سر میانت بیان کند اسرار کو بکورودازبهر محرمی