1 پدر گفتا که جهلت غالب آمد دلت این جام را زان طالب آمد

2 که تا چون واقف آئی از همه راز شوی برجملهٔ عالم سرافراز

3 چو خود را بر فلک این جاه بینی همه خلق زمین در چاه بینی

4 ز عُجب جاهِ خود از خود شوی پُر بمانی جاودانی در تکبر

5 اگر در پیش داری جامِ جمشید که یک یک ذره می‌بینی چو خورشید

6 چه گر زان جام بینی ذرّه ذرّه که چون مرگت نهد بر فرق ارّه

7 نداری هیچ حاصل چون جم از جام که چون جم زار میری هم سرانجام

8 چو هست این جام در چاه اوفتادن حرامت باد از راه اوفتادن