1 فسون عیش‌، کدورت‌زدای ما نشود نفس به خانهٔ آیینه‌ها، هوا نشود

2 قسم به دام محبت ‌که از خم زلفت دل شکستهٔ ما چون شکن جدا نشود

3 خروش هر دو جهان گرد سرمه بیخته‌ای‌ست تغافل تو مگر همّت‌آزما نشود

4 گشاد دل نتوان خواستن ز قطع امید به ناخنی که بریدند عقده وا نشود

5 چنان به فقر ز دام تعلق آزادیم که عرض جوهر ما نقش بوربا نشود

6 چه ممکن است رود داغ بندگی ز جبین زمین فلک شود وآدمی خدا نشود

7 تقدس تو همان بی‌غبار پیدایی‌ست گل بهار تو را رنگ رونما نشود

8 به ذوق گوشهٔ چشمی‌ست سرمه‌سایی شوق غبار ما چه خیال است توتیا نشود

9 چو سبحه آنقدرم کوته است تار امید که صد گره اگرش واکنی رسا نشود

10 به غیر سرکشی از ابلهان مجو بیدل که نخل این چمن از بی‌بری دوتا نشود