تندست یار و بی سببی می کند از فضولی بغدادی غزل 57

1 تندست یار و بی سببی می کند غضب دارد غضب همیشه بعشاق زین سبب

2 مطلوب را چو نیست مقام معینی هرگز نمی رسد بنهایت ره طلب

3 معلوم می شود که ندارد مذاق عشق او را که از حرارت می می رسد طرب

4 کام از لبت چگونه بیابند جان و دل دل می رسد بجان ز تو جان می رسد بلب

5 تو چشمه حیاتی و ما ظلمت فنا از ما هوای وصل تو امریست بس عجب

6 ما طالب تو و تو گریزان ز قرب ما اینست کار ما و تو پیوسته روز و شب

7 الفت میان ما و تو بسیار مشکل است تو در پس حجابی و ما در ره ادب

8 چون غیر ممکن است فضولی وصال دوست بیهوده چند در طلبش می کشی تعب