روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها از حافظ شیرازی غزل 20

1 روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست می ز خُمخانه به جوش آمد و می‌باید خواست

2 نوبهٔ زهدفروشانِ گران جان بگذشت وقتِ رندی و طرب کردن رندان پیداست

3 چه ملامت بود آن را که چنین باده خورَد؟ این چه عیب است بدین بی‌خردی، وین چه خطاست؟

4 باده نوشی که در او روی و ریایی نَبُوَد بهتر از زهدفروشی، که در او روی و ریاست

5 ما نه رندان ریاییم و حریفان نفاق آن که او عالِم سِرّ است، بدین حال گواست

6 فرض ایزد بگزاریم و به کس بد نکنیم وان چه گویند روا نیست، نگوییم رواست

7 چه شود گر من و تو چند قدح باده خوریم؟ باده از خون رَزان است، نه از خون شماست

8 این چه عیب است کز آن عیب خلل خواهد بود ور بُوَد نیز چه شد؟ مردم بی‌عیب کجاست