روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
1 روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست می ز خُمخانه به جوش آمد و می‌باید خواست
2 نوبهٔ زهدفروشانِ گران جان بگذشت وقتِ رندی و طرب کردن رندان پیداست
3 چه ملامت بود آن را که چنین باده خورَد؟ این چه عیب است بدین بی‌خردی، وین چه خطاست؟
4 باده نوشی که در او روی و ریایی نَبُوَد بهتر از زهدفروشی، که در او روی و ریاست
5 ما نه رندان ریاییم و حریفان نفاق آن که او عالِم سِرّ است، بدین حال گواست
6 فرض ایزد بگزاریم و به کس بد نکنیم وان چه گویند روا نیست، نگوییم رواست
7 چه شود گر من و تو چند قدح باده خوریم؟ باده از خون رَزان است، نه از خون شماست
8 این چه عیب است کز آن عیب خلل خواهد بود ور بُوَد نیز چه شد؟ مردم بی‌عیب کجاست
معنی شعر:
دیگران دوران غم و اندوه سپری شده و هنگام شادکامی و سرخوشی فرا رسیده است. از نفاق و دو رویی بپرهیز و همیشه شاکر خداوند باش.