فرهاد را چو بر رخ شیرین از سعدی شیرازی غزل 156

1 فرهاد را چو بر رخ شیرین نظر فتاد دودش به سر درآمد و از پای درفتاد

2 مجنون ز جام طلعت لیلی چو مست شد فارغ ز مادر و پدر و سیم و زر فتاد

3 رامین چو اختیار غم عشق ویس کرد یک بارگی جدا ز کلاه و کمر فتاد

4 وامق چو کارش از غم عذرا به جان رسید کارش مدام با غم و آه سحر فتاد

5 زین گونه صد هزار کس از پیر و از جوان مست از شراب عشق چو من بی‌خبر فتاد

6 بسیار کس شدند اسیر کمند عشق تنها نه از برای من این شور و شر فتاد

7 روزی به دلبری نظری کرد چشم من زان یک نظر مرا دو جهان از نظر فتاد

8 عشق آمد آن چنان به دلم در زد آتشی کز وی هزار سوز مرا در جگر فتاد

9 بر من مگیر اگر شدم آشفته دل ز عشق مانند این بسی ز قضا و قدر فتاد

10 سعدی ز خلق چند نهان راز دل کنی چون ماجرای عشق تو یک یک به درفتاد