1 فلک جناب و ملک رتبه میرزا احمد توئی که مرحمتت روح را کند تفریح

2 هم از نسایم لطفت مشام را تعطیر هم از روایح خلقت قلوب را ترویح

3 بود ز پرتو رایت به رشک نار کلیم بود زنکهت لطفت به شرم باد مسیح

4 اگر به بحر بسنجم دل تو محض خطاست و گر چو ابر بگویم کف تو کذب صریح

5 که هست بحر دلت را به بحر صد تفضیل که هست ابر کفت را به ابر صد ترجیح

6 زبان به وصف تو قاصر بود به وقت ثنا بیان ز مدح تو عاجز شود به وقت مدیح

7 ترا رواست که انگشت من بفرساید گه شمردن تهلیل و خواندن تسبیح

8 دگر چه گویم بی یاری قلم تاریخ نه سجه ی که به آسانیش دهم تصحیح

9 دگر گرفتم کز تکمه ی گریبان هم ادای ذکر درست است و استخاره صحیح

10 تو خود بگوی که من هر زمان چه سان بر خلق خجل بمانم از این کار زشت و فعل قبیح

11 غرض ز گفتن این دلپذیر قطعه که هست به کام هر کس شیرین و دلنشین و ملیح

12 صریح مطلب من شد عیان که می گویند کنایه در بر داناست ابلغ التصریح