فغان از آن دو سیه زلف و غمزگان که همی از عنصری بلخی قصیده-قطعه 141

1 از حور بتی چون تو نزاید پسری چون سنگ دلی داری و گون سیم بری ؟

2 آمد دو لب ترا ز شکر نفری کز هر سخنی همی فشاند شکری

1 ای بر سر خوبان جهان بر سرهنگ پیش دهنت ذرّه نماید خرچنگ

1 نیست مانی ابر پس چون باغ ازو ارتنگ شد نیست آزر باد پس چون باغ ازو شد پرنگار

2 چون درخت گل که هر چند ابر نوروزش همی بیشتر شوید مر او را بیشتر گردد نگار